Olmuyor demekle olmuyor!

Ee ne oldu şimdi bana? Merkür retrosu mudur, dolunay mıdır, Satürn daralması mi her ne ise bir an önce geçip gitmesini ve bana eski motivasyonumu geri getirmesini diliyorum. 2-3 ay öncesi ile karşılaştırmak bile istemiyorum kendimi ama bambaşka bir Merve var karşımda sanki.. Içindeki hevesi, heyecanı biri söküp almış; otomatik pilot moduna alınmış gibi. Sadece hayatta kalmak için ne gerekiyorsa onu yapasım var. Ye iç uyu vs.. Ne evden çıkasım ne plan yapasım geliyor kii plan yaptığımda da bir şekilde gidemiyorum. Bir aksilik buluyor illa ki beni.. Mercan hastalandı;  uyanamadık, o oldu bu oldu derken gidemediğim sayısız davet; görüşemediğim sayısız dost/akraba..

Ama bu böyle gitmez değil mi?
Her ne olduysa; o kırılma noktası ne ise onu bulup onarmam gerek.. Bir yerden sızıntı var yaşam enerjim akıp gidiyor ya; o çatlağı bulmam, acilen silkelenip kendime gelmem gerek!

En sevmediğim "bir şey üretemeyip" dert eden halimdeyim bu günlerde ve bakıyorum ki bunu benden önce keşfeden; pusuda bekleyenlere gün doğmuş... Savaşacak güç?  O da yok..

Hadi bakalım; o zaman bir yerden başlamak gerek.  Beni kendime getirecek ve rahatlatacak olan ilk şey yazmak. Yazdıkça yer açıyorum beynimde ve bir adım daha yaklaşıyorum o kırılma noktasına. Elbet vardır bu hayal kırıklığının, heves kaybının bir sebebi.. ve ben onu bulmadan eskisi gibi olamayacağımın da farkındayım. Şikayet etmek bir yere kadar. Artık harekete geçmek lazım..

Bu bir başlangıç olsun; kendime motivasyon olsun. Her ne olup bittiyse bana çok şey öğrettiği kesin ve bu yüzden iyi ki yaşamışım tüm bunları. Şu an neresinden dönsem kâr diye baktığım bir yolculuğun çok daha ilerleyen zamanlarında da farkedebilirdim sonuçta bunu.. Baştan oldu; iyi oldu...

 Ohoo şimdiden yer açılmaya başladı mı ne? ;)