Fikirbaz Anne

Son birkaç gündür üstümde bir sıkıntı, bir saçma haldir gidiyor.. Bir şeyler yazarsam belki rahatlarım dedim.. Internet veya kitaplarda kişisel gelişim, ilişkiler vesaire uçtuk gittik artık her yerde başka bir bilgi.. Her yerde ayrı bir mutluluk formülü.. Ama hala herkes mutsuz gibi geliyor bana.. Sanki o yazıp çizilenler daha çok mutluy"muş" gibi görünmeyi ya da kendini avutmayı öğretiyor gibi.. Herkes kendi mutluluğundan sorumlu diyor mesela biri..Bana da mantıklı gelirdi; hani olaylardan mutlu olunacak bir şeyler bulmak bizim elimizde vs vs..E tamam haklısın da, kimsenin kimseye ihtiyacı yokmuş gibi olmuyor mu o zaman da? Karşındaki kılını kıpırdatmazken; sadece yanında diye mutlu olmak..Sevmese yanımda olmazdı, yok yok seviyor yoksa şöyle yapmazdı diye düşünüp  samanlıkta iğne aramaktan yorulmaz mı insan? Bence yorulur.. Ben yoruluyorum mesela. Tam şu an hissettiğim bu.. Herkesin bana karşı davranışlarından, sözlerinden, yaptıklarından iyi bir şeyler çıkarmaya çalışm

Daha önce de bununla ilgili bir şeyler paylaşmıştım. Biz Mercan 2 yaşına gelene kadar televizyonu radyo modunda çalıştırdık. Bütün gün müzik dinledik. Akşamları da Mercan uyuduktan sonra bazen açıldı, bazen aklımıza gelmedi televizyon.. O dönemde çalışmıyordum; evde veya dışarıda oyalanacak bir sürü şey buluyorduk. Zaten oyun oyna, yemek yap, uyut, markete git vs derken gün yetmiyor insana..Öyle böyle derken televizyonun eksikliğini hiç hissetmeden devam ettik 2 yaşına kadar. Sonrasında; yani son 3-4 aylık dönemde atölye işlerini biraz yoğunlaştırdım. Daha fazla ders yapıyorum ve orada daha çok vakit geçiriyorum. Tabii tüm bunlar olurken Mercan hep yanımda. Bütün derslerde benimle. Normalde çocuklar haftada 1 veya 2 kez derse gelirken Mercan neredeyse aynı konunun işlendiği 13 derse giriyor :) Gerçi onun bir şikayeti yok, hala merakla istiyor. Aynı oyunları tekrarlamaktan bazen sıkılsa da bir sonraki ders yine katılmak istiyor... Böyle yoğun bir tempo içine girmişken ben de ona bi